Ozdobne ręczniki w zdewastowanej cerkwi w Płazowie. To wyraz szacunku do ikon i przodków

Cerkiew wydaje się opuszczona, a jednak ktoś się w niej modli i dba o wnętrze, w miarę swoich możliwości...

Budowę tej świątyni rozpoczęto w 1915 roku. Trwała, aż do 1936 roku. To była już trzecia świątynia unicka na tym terenie (pierwsza, drewniana powstała w 1621 r.).

„Degradacja cerkwi i jej otoczenia rozpoczęła się wraz z wysiedleniem ludności uriańskiej po II wojnie światowej” – czytamy na tablicy informacyjnej umieszczonej obok świątyni. „Zniszczenia wewnątrz cerkwi spowodował kwaterujący tam po wojnie oddział Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, później świątynia służyła jako magazyn nawozów sztucznych. Przed 1950 rokiem rozebrano także drewnianą, kwadratową, dwukondygnacyjną dzwonnicę, zakończoną ośmiopołaciowym hełmem z 1728 roku (dawniej był w niej dzwon o wadze 60 kg).

Wiadomo, że drewno zostało zużyte do wypału wapna w sąsiedztwie. Obok działał także cmentarz przycerkiewny. Zachowało się tam jedynie kilka starych krzyży z XVIII i XIX wieku.

Miejsce wydaje się opuszczone. A jednak ktoś wybudował wewnątrz cerkwi prowizoryczny ołtarz, a na ścianach zawieszono wizerunki świętych. Zostały one ozdobione (a gdy tam byliśmy częściowo osłonięte) zdobionymi ręcznikami.

To pasy samodziałowego płótna, utkanego prawdopodobnie z lnianych nici. Proste, wąskie ręczniki używano w domu: w gospodarstwie domowym i do higieny osobistej. Szerszymi, bardziej ozdobnymi koronkami i ornamentami dekorowano kiedyś ikony. Działo się to w domach, ale także w cerkwiach.

Czasami takie „ofiarne ręczniki” wiązano także na przydrożnych figurach, na mogiłach „morowych” czy cmentarzach. Ten stary zwyczaj kultywowany jest do dziś. Widać to np. w Płazowie.

- To wyraz szacunku do religii i przodków – objaśnił nam jeden z miejscowych.

W starej, zniszczonej i wydawałoby się opuszczonej cerkwi ma to szczególny znaczenie.